De laatste dag op school...

Je kent dat gevoel wel van de laatste dag van bijvoorbeeld vakantie of voor een verhuizing of een nieuwe baan of iets ingrijpends... dat je denkt..o de laatste keer om 5.45 opstaan, de laatste keer zwaaien naar de mevrouw bij het hek - die overigens altijd vrolijk terugzwaait - de laatste keer...
De dag begon een beetje 'raar'. Ik had al gehoord van een Japanse student hier op school, dat het vandaag vakantiedag was, maar goed dat dat betekent dat het gewoon uitgestorven is, op een enkeling na dan, dat werd me pas later duidelijk. De eetzaal hier in het ¨internat¨ (waar ik ook slaap) was niet open - maakte ik toch al geen gebruik van -, er liepen ook geen anderen richting school, in de school alle gangen donker en deuren op slot. De reden van de vakantie: het is de middelste dag van het schooljaar. Dat is natuurlijk een prima reden om iedereen een dagje vrij te gunnen. Alleen de externen, dat wil zeggen de 7 Turken en die ene Nederlandse kwamen, en de bijbehorende leraren hadden pech, die moesten ook opdraven..
De maffe jongetjes - eerste jaars leerlingen van de school, moeten klusjes doen - waren er niet om te vegen, op te ruimen of gewoon wat rond te hangen. Ook het team Sipek, van de neorme vazen - werkte vandaag niet. Alleen de fabrieksmensen waren er, maar die waren om 12 uur weer weg: het glas in hun bak was op, en dan valt er niets meer te doen.
Glas maak je niet zomaar even bij, dat duurt echt uren om zo'n enorme bak te ¨vullen¨. Eerst de oven opvoeren tot de juiste temperatuur - echt, het kan nog heter dus - en dat duurt al een uurtje of zo, ondertussen oud glas en korrels in de juiste verhouding mengen, dan de glaspot in de oven voor zeg een derde vullen, laten smelten, dan weer een deel erin, smelten en dan ¨afvullen¨, daar gaat wel een paar uurtjes inzitten.
De Turken hadden het na 13 uur ook wel gezien, dus hadden Pavel Tille en ik 'de vloer' voor ons alleen tot 14.30.
En toen opeens een soort melancholieke stemming bij mij toe, en bleek Paval opeens veel meer Engels te kunnen/durven? spreken dan ik ooit daarvoor gehoord had. Alsof hij doorhad dat ik er heel anders in zat - bij stond -. Hij begon over zijn familie te vertellen en over zijn tuin en zo, en dat maakt het makkelijk om ook iets over mijn familie en mijn tuin te vertellen en opeens werd er een bruggetje gelegd tussen Novy Bor en thuis, en toen werd het weer heel leuk, we hebben nog best lol gemaakt. Er zijn nog flink wat werkstukken aan de pijp mislukt, teveel geklets natuurlijk. Dus op een moment zei ik dat we alleen nog tussendoor konden kletsen, hetgeen geschiedde. Het een na laatste werk is een maffe vaas met bloem geworden, het laatste werk een schoteltje, gewoon uit baldadigheid. Nou eens even niet het 58 ste - opeens heel stomme - waterglaasje. Aan alles was duidelijk dat ik al aan het vertrekken was. Met de afspraak morgen (zaterdag) om 7 uur mijn laatste werkjes op te halen en dan afscheid te nemen, ben ik vandaag vertrokken.
Gelukkig kan ik Pavel een van mijn Ajeto vaasjes geven als bedankje, moet hij nog wel even zelf afwerken...(hum)