en nu kan je niet meer terug..
Door: Joke Dalderup
Blijf op de hoogte en volg Joke
13 April 2015 | Nederland, Rosmalen
Je wilt jezelf wel weer eens onderdompelen in het glaswezen. Een paar dagen zwoegen en zweten voor de oven, 'honderd keer' hetzelfde doen. Je overlegt met je glasmaten Edwin, John, Jos. Je wikt en weegt en het leven ontrolt zich op onverwachte wijze.
Je, we wilde allemaal wel wat. En oké, eerst maar weer eens contact gezocht met de glassschool in Novy Bor. Als we met de groep gaan, dan toch het liefste weer naar die plek. Met Zdenek Kunc als leraar. De school laat, na een vlotte eerste reactie 'wanneer kom je', niets, maar dan ook echt helemaal niets meer van zich horen. Een laatste poging van Edwin om dan maar te bellen leverde geen contact op, zelfs niet met een antwoordapparaat.
Ondertussen laten we in onze gedachten en onze gesprekken allerlei mogelijkheden de revue passeren. Naar Zuid Frankrijk? daar heeft John contacten met een glasblazer. John heeft meteen een passend logeeradres op het oog. Nee, toch maar niet. Misschien dan toch een andere school. Nu dan in het noorden van Frankrijk. Hmm, wordt in 2015 verbouwd... workshops en lessen beginnen in 2016 weer.
The Glass furnace in Turkije, kosta boda in Scandinavie, en zelfs Silverton op Bali passeren allemaal en vallen af: een van ons zal dit voorjaar niet meegaan, zijn energie is gericht op herstel. Een week stevig aan de bak is gewoon even niet aan de orde. Wat nu? Ieder voor zich dan maar? De heren breken niet met de traditie waarbij een mannen-glas-weekje gecombineerd wordt met een soort van glasvakantie. Werken en leren gaan samen met ontspannen. Ik mocht mee. Heel bijzonder.
De heren kiezen voor herkansen in het najaar.
Dan maar alleen? Het kostte wat moeite, om tot het besluit te komen. Stimulerende opmerkingen van de glasblaasheren, van thuis en werkcollega's: meid gewoon doen, wat houdt je tegen. En dan plotseling, komt een mailtje binnen. Ondrei Novotny meldt: kom je naar Newcastle, ik geeft daar een paar dagen les. Nee, de heren laten de gelegenheid voorbij gaan. Ik ga gewoon alleen. Eerst maar eens bellen, mailen en uitzoeken.
Newcastle? Waar ligt dat? Is dat niet waar je met de boot aan komt onderweg naar Schotland? En waar wordt die workshop dan gegeven? En hoe ga ik erheen? Trein, boot/fiets, vliegen? En waar ga ik slapen? Ik verzin van alles om uit te zoeken. Om er gewoon mee bezig te zijn. Ondertussen groeit het besluit: als er 3 cursisten zijn, ben ik nummer 4. En als ik bel naar de les-locatie zijn er al 4 cursisten en ben ik nummer 5. Het is zeker: ik ben ingeschreven, kan niet meer terug en vooral: wil ook niet meer terugkomen op het besluit. Nu alleen nog gaan.
Je, we wilde allemaal wel wat. En oké, eerst maar weer eens contact gezocht met de glassschool in Novy Bor. Als we met de groep gaan, dan toch het liefste weer naar die plek. Met Zdenek Kunc als leraar. De school laat, na een vlotte eerste reactie 'wanneer kom je', niets, maar dan ook echt helemaal niets meer van zich horen. Een laatste poging van Edwin om dan maar te bellen leverde geen contact op, zelfs niet met een antwoordapparaat.
Ondertussen laten we in onze gedachten en onze gesprekken allerlei mogelijkheden de revue passeren. Naar Zuid Frankrijk? daar heeft John contacten met een glasblazer. John heeft meteen een passend logeeradres op het oog. Nee, toch maar niet. Misschien dan toch een andere school. Nu dan in het noorden van Frankrijk. Hmm, wordt in 2015 verbouwd... workshops en lessen beginnen in 2016 weer.
The Glass furnace in Turkije, kosta boda in Scandinavie, en zelfs Silverton op Bali passeren allemaal en vallen af: een van ons zal dit voorjaar niet meegaan, zijn energie is gericht op herstel. Een week stevig aan de bak is gewoon even niet aan de orde. Wat nu? Ieder voor zich dan maar? De heren breken niet met de traditie waarbij een mannen-glas-weekje gecombineerd wordt met een soort van glasvakantie. Werken en leren gaan samen met ontspannen. Ik mocht mee. Heel bijzonder.
De heren kiezen voor herkansen in het najaar.
Dan maar alleen? Het kostte wat moeite, om tot het besluit te komen. Stimulerende opmerkingen van de glasblaasheren, van thuis en werkcollega's: meid gewoon doen, wat houdt je tegen. En dan plotseling, komt een mailtje binnen. Ondrei Novotny meldt: kom je naar Newcastle, ik geeft daar een paar dagen les. Nee, de heren laten de gelegenheid voorbij gaan. Ik ga gewoon alleen. Eerst maar eens bellen, mailen en uitzoeken.
Newcastle? Waar ligt dat? Is dat niet waar je met de boot aan komt onderweg naar Schotland? En waar wordt die workshop dan gegeven? En hoe ga ik erheen? Trein, boot/fiets, vliegen? En waar ga ik slapen? Ik verzin van alles om uit te zoeken. Om er gewoon mee bezig te zijn. Ondertussen groeit het besluit: als er 3 cursisten zijn, ben ik nummer 4. En als ik bel naar de les-locatie zijn er al 4 cursisten en ben ik nummer 5. Het is zeker: ik ben ingeschreven, kan niet meer terug en vooral: wil ook niet meer terugkomen op het besluit. Nu alleen nog gaan.
-
14 April 2015 - 08:17
Eva:
go for it girl! -
14 April 2015 - 21:58
Inge:
Trots op je, gewoon springen, een beetje zwemmen en weet je...ook jij blijft gewoon drijven. Ben nieuwsgierig naar je ontmoetingen en jouw verhalen. Knuffels -
16 April 2015 - 17:19
Rose-Marie:
Wat leuk spannend allemaal weer! Wens je een hele leuke week toe daar. -
16 April 2015 - 22:42
Mieke:
Heerlijk Jook, leer, geniet, ervaar en laat de onverwachtte dingen gebeuren. Zoen van je zus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
